alles over genderdysforie: Media

ATTENTIE - DEZE PAGINA WORDT NIET MEER BIJGEWERKT!
Het kan zijn dat sommige verwijzingen naar mediabestanden niet meer werken of bestaan.

---

Hier vind je een verzameling van allerlei soorten uitzendingen, documentaire's, filmpjes, interviews en artikelen van transgenders (genderkinderen, genderjongeren, transvrouwen en transmannen) in de media.

Themakanaal: gezond24.nl - transseksualiteit

YouTube | Genderkinderen

WhatEver Will Be

We are formed by what we desire TWO TRANSGENDER WOMEN, A FILMMAKER AND THEIR STRUGGLE FOR CHANGE

Een film van Esther Prade

Ooit waren ze hartsvriendinnen: de transseksuelen Cilla en Ilona. Maar Cilla's onverantwoorde leefstijl en vooral scepsis ten aanzien van Ilona's wens een 'echte' vrouw te worden, veroorzaken een breuk. Regisseur Esther Prade volgde de twee jarenlang en ontdekte dat hun worsteling met het leven veel gelijkenis vertoont met hoe zij zelf in het leven staat. Resultaat: WhatEver Will Be, een indringende film over anders-zijn.

Land Nederland - Speelduur 76’ - Jaar 2013 – Genre documentaire

De trailer is te zien op www.whateverwillbe.net

terug naar boven

Overleven als transgender

Vanaf haar tiende wist ze dat ze liever een meisje zou willen zijn. De nu 30-jarige Sophie werd geboren als jongen, maar gaat nu zes jaar lang als vrouw door het leven. Een beslissing die nog niet door alle Nederlanders geaccepteerd wordt.

1 op de 5 Nederlanders vindt dat er iets mis is met mannen en vrouwen die zich niet thuis voelen in het lichaam waarin zij geboren zijn. 10 procent zegt een vriendschap te zullen verbreken als een vriend of vriendin transgender is, zo blijkt uit gisteren gepubliceerde cijfers van het Sociaal en Cultureel Planbureau. Sophie worstelde tien jaar met haar gevoel voor ze haar wens om als vrouw verder te leven, uitsprak.

Als we de cijfers anders bekijken, zeggen 4 op de 5 mensen dat er niks mis is met transgenders. Positief nieuws? Het is mooi dat mensen ook positief zijn, maar stel je stapt een bus in waarin twintig mensen zitten, dan kijken vier mensen je met een scheef oog aan. Je voelt je niet op je gemak. En dat geldt niet alleen in een bus, maar overal.

Merk jij dat mensen je anders aankijken?
Tegenwoordig niet meer zo vaak, maar in de periode waarin het minder goed zichtbaar was of ik een man of een vrouw was, merkte ik het regelmatig. Ik had toen nog geen medische behandeling gehad. Mensen kijken je aan, je hoort opmerkingen achter je rug. Dingen als dat je moet accepteren hoe je geboren bent. Maar dat is makkelijk praten voor mensen die het gevoel niet kennen dat je niet kan zijn wie je bent.

Sprak je mensen hierop aan?
Ik probeerde opmerkingen vooral te negeren. Ik maakte tussen mijn 22e en 25e nauwelijks oogcontact. Als ik ergens naartoe ging, had ik een doel. Op de markt keek ik niet om me heen, maar was alleen bezig met wat ik nodig had. Voor een groot deel bestond die periode uit overleven. Ik stond op een wachtlijst voor een medische behandeling. Ik wist dat ik verder wilde, maar het kon nog niet.

Wanneer wist jij zeker: ik wil een vrouw zijn?
Dat wist ik vanaf mijn tiende al. Ik voelde me ongelukkig dat ik een jongetje was. Op mijn veertiende heb ik een tijdje een vrouwelijker kapsel gehad. Mijn kleding werd neutraler, ik had een lievelingsmok met elfjes, maar ik heb tien jaar niet over mijn gevoelens durven praten. Bang dat niemand deze zou begrijpen.

Hoe was het voor jou om hier uiteindelijk toch open over te zijn?
Dat was een heel moeilijke stap. Ik moest een hoge muur afbreken, maar praten voorkomt een hoop ellende. Twee derde van de transgenders heeft ooit aan zelfmoord gedacht, daar hoorde ik ook bij. Je weet niet welke kant je leven opgaat. Je vraagt je af: heeft mijn leven nog wel zin als er niks gaat veranderen. Op mijn twintigste heb ik het aan mijn beste vriendin verteld. Zij accepteerde mij meteen zoals ik ben.

Zijn er mensen geweest die niks meer met je te maken wilden hebben?
Slechts één vriendschap is verbroken, omdat ik transgender ben. Ik voel me echt bevoorrecht dat de meeste mensen mij nemen zoals ik ben. Als jongen of als meisje, ik ben Sophie.

En tegenwoordig, vertel je het nu gelijk aan mensen die je ontmoet?
Vorig jaar kwam ik nieuw in een hockeyteam. Na een paar maanden had ik besloten iedereen in het team te vertellen dat ik niet altijd als vrouw heb geleefd. Ik wilde met hen kunnen praten, zonder dingen te verzwijgen. Als we het over vroeger hebben, kan ik bijvoorbeeld gewoon vertellen dat ik toen bij mijn broertje in het hockeyteam zat, zonder daar geheimzinnig over te doen.

Hoe zie jij de toekomst voor transgenders?
De acceptatie van homoseksuelen in Nederland is de afgelopen vijftien jaar enorm toegenomen. Ik hoop dat dit ook gebeurt met transgenders. Dat iemand die er niet duidelijk als man of vrouw uitziet, gewoon over straat kan lopen en dat dit volledig door iedereen geaccepteerd wordt. Ooit komt die tijd. Maar wanneer? Ik hoop dat ik dat in mijn leven nog ga meemaken.

Bron: BIANCA BRASSER - Metro

terug naar boven

Bijzonder transgender voelt zich geen ´hij´ of ´zij´

Uit cijfers van het Sociaal Cultureel Planbureau blijk dat een op de vijf Nederlanders nog moeite heeft met biseksualiteit of met transgenders.

Jiro Ghianni uit Amsterdam is een bijzondere transgender, want Jiro voelt zich geen hij, maar ook geen zij. Jiro gaat als ‘het’ door het leven. De buitenwereld wil nog wel eens raar opkijken.

Bron: Hart van Nederland

terug naar boven

Spuiten en Slikken - Transgender Romy

Romy, geboren als Anthony, is nu 18 jaar en klaar om de operatie van man naar vrouw te ondergaan.

terug naar boven

GOUDMIJN: In de ban van de vin

Fragment uit Uitzending In de ban van de vin

Vicky is vier als ze met haar vader de film 'De kleine zeemeermin' ziet. Ze wil niets liever dan een zeemeermin worden. De film is een vlucht want Vicky is geboren als Evert, een jongen die zich al jong gevangen voelt in zijn lichaam. Als Evert 20 jaar is gaat hij naar het ziekenhuis voor een geslachtoperatie. Vanaf dat moment is Evert Vicky en begint haar leven pas echt. Haar passie om zeemeermin te worden heeft ze inmiddels waargemaakt met een echte staart uit Amerika ter waarde van $ 10.000,- waar ze nu drie keer in de week mee zwemt. Vicky: 'Ik weet dat ik nooit een echte zeemeermin kan worden maar als kind gaf het me innerlijke kracht en troost. Ik kan nu zijn wie ik wil'.

terug naar boven

Langs de Leeuw - genderkinderen

Thema uitzending over transgenders.

terug naar boven

'Het wordt tijd transseksuelen te behandelen als gewone patiënten'

Door van der Wiele - 28/09/12, 15:00

© Arie Kievit.
Cisca (58) onderging enkele weken geleden een geslachtsveranderende operatie.

'Hoera, het is een meisje!" schreef Cisca (58) half augustus op haar Facebookpagina, een paar uur na haar geslachtsaanpassende operatie in het Amsterdamse VUmc. Met een foto van zichzelf in het ziekenhuisbed, zichtbaar aangedaan na de zware fysieke ingreep, maar met een brede lach. Cisca's overgangstraject van man naar vrouw was langdurig en ingrijpend. In december 2008 klopte zij aan bij het genderteam van het VUmc, na decennialang worstelen met haar identiteit.

Ze moest een half jaar wachten op de eerste van zes gesprekken om haar genderdysforie, gevoelens van onbehagen over het biologische geslacht, vast te stellen. Daarna mocht zij beginnen aan wat het genderteam de 'real life experience-fase', kortweg RLE, noemt. Dat is een jaar fulltime leven als vrouw.

Gedurende deze periode ontving Cisca een hormoonbehandeling door de endocrinoloog. Ze volgde logopedie en onderging bij een schoonheidsspecialiste driehonderd uur elektrische epilatie van de baardregio en het kruis. Dat is extreem veel, Cisca is van geboorte albino en de groei van pigmentloos haar is nauwelijks te stoppen. Na het geslaagde jaar als vrouw leven, kreeg zij groen licht voor de geslachtsaanpassende operatie. Cisca moest nog ruim een jaar wachten op wat zij noemt de 'kers op de taart', de neovagina.

Twee teams
Nederland heeft twee erkende genderteams. Daarin is deskundigheid van verschillende disciplines samengebracht, waaronder psychiatrie, endocrinologie, gynaecologie en plastische chirurgie. De teams bieden een diagnostisch traject van doorgaans zes gesprekken om transseksualiteit vast te stellen en te onderzoeken of er sprake is van een bijkomend psychiatrisch ziektebeeld. Het medische traject bevat de hormoonbehandeling en de operaties. Het VUmc heeft vierhonderd aanmeldingen per jaar, waaronder honderd minderjarigen. Het Groningse UMCG krijgt jaarlijks vijftien nieuwe patiënten.

Met gemengde gevoelens kijkt Cisca terug op het traject dat zij doorliep bij het VUmc. Ze is blij dat haar geslacht is aangepast aan hoe zij zichzelf ervaart. "De mensen van het genderteam doen vreselijk hun best, maar door onderbezetting zijn de wachttijden lang en kunnen ze niet aan iedereen voldoende tijd besteden." Cisca had nog geluk met slechts een half jaar wachten op het eerste diagnostische gesprek. Toen zij begon, meldden zich jaarlijks 120 mensen aan in Amsterdam, de laatste jaren is dat explosief gestegen. De wachttijd is opgelopen tot achttien maanden. "Een verschrikkelijke situatie," zegt Michael van Trotsenburg, directeur van het genderteam van VUmc. "We hebben de capaciteit niet. Er zijn eenvoudigweg onvoldoende psychologen en plastisch chirurgen te vinden met ervaring met deze patiëntengroep. Genderzorg is geen hip gebied."

Nauwelijks wachttijden
Cisca komt uit de Randstad, maar had zij in een noordelijke provincie gewoond, dan was zij geholpen door het genderteam van UMCG. Dat team heeft een dag per maand de operatiekamer ter beschikking, met vijftien patiënten per jaar zijn er nauwelijks wachttijden. Er is alleen een wachttijd van zes maanden voor de gesprekken met de psychiater. Voordeel van de kleinschaligheid is dat het team maandelijks alle patiënten die de RLE doorlopen, bespreekt.

Nog een luxe is dat een maatschappelijk werkster lid is van dit team: Astrid Pascal. Zij begeleidt de patiënten achttien maanden voor de operatie en achttien maanden erna om te helpen het persoonlijke veranderingsproces zo goed mogelijk te laten aansluiten op de sociale omgeving.

Oprekken
Iemand die in gedachten al jarenlang bezig is met de wens van geslacht te veranderen, realiseert zich niet altijd wat een schok de coming-out kan zijn voor naasten. Patiënten die hun werk dreigen te verliezen vanwege hun transseksualiteit, staat Pascal bij tot op de werkvloer: om begrip te kweken, zodat ze hun baan kunnen behouden. Daarnaast is het belangrijk om patiënten voor te bereiden op de nazorg. Transvrouwen moeten na de operatie drie maanden twee, drie keer per dag minimaal een kwartier dilateren om de nieuwe schede, gemaakt van de eigen penishuid, open te houden. Dit 'oprekken' is erg pijnlijk en een goede voorbereiding daarop vergroot de kans dat patiënten dat volhouden.

De psychologische zorg voor transgenders komt vooral voor rekening van Transvisie Zorg en de Psycho Informa Groep (PIG). Ook daar had Cisca begeleiding kunnen vinden om haar geaardheid te onderzoeken. Beide aanbieders ondersteunen ook de sociale omgeving van de transgender. "We zijn er al heel lang op uit de psychosociale zorg veel dichter bij de medische behandeling te brengen," zegt Thomas Wormgoor, van Transvisie Zorg. "Een transitie van het ene naar het andere geslacht is heel ingrijpend. Voor de mensen die bij VUmc op de wachtlijst staan, zijn we bijvoorbeeld een groep gestart, zodat zij alvast een aantal barrières kunnen overwinnen en niet het gevoel hebben stil te staan."

Transvisie doet niet aan diagnostiek, PIG wel. Echter, wie zich met een door de PIG vastgestelde transseksualiteit tot de genderteams van VUmc of UMCG wendt, moet achteraan aansluiten voor opnieuw een diagnose. Daar zijn de genderteams in Amsterdam en Groningen streng in, want zij dragen verantwoordelijkheid voor de behandeling. Ze hebben één procent spijtoptanten en willen dat percentage beslist niet zien stijgen. Mensen kunnen ervoor kiezen de erkende genderteams te omzeilen en zelf een operatie regelen, bijvoorbeeld in Thailand. De kwaliteit van de chirurgie daar staat hoog aangeschreven onder transgenders, maar de nazorg vormt een probleem. Want wat doe je als er een complicatie optreedt of een correctie nodig is? Vaak kloppen deze patiënten alsnog aan bij een Nederlands genderteam.

In een jurk achter de geraniums
Zorgverzekeraars beschouwen transgenders nog niet als een reguliere patiëntengroep. Zij vergoeden het grootste deel van het medische traject vanuit een tarief dat is vastgesteld voor plastische chirurgie. De medische centra leggen toe op de diagnostiek en de langdurige psychologische begeleiding. "Wat hebben we eraan als we iemand een groot medisch traject aanbieden en de patiënt verdwijnt in een jurk achter de geraniums?" vraagt Van Trotsenburg zich retorisch af.

De transgenderzorg moet transseksuelen, vaak jonge mensen, snel en goed terugbrengen in de samenleving. De zorgverzekeraars moeten volgens Van Trotsenburg oog krijgen voor de psychosociale kant. Ruw geschat kost een transitietraject van man naar vrouw jaarlijks vijftienduizend euro. Een overgang van vrouw naar man is complexer en duurder, ongeveer twintigduizend euro per jaar. In Groningen duurt een gemiddeld transitietraject drie jaar, in Amsterdam vijf. Van Trotsenburg raamt de kosten van de transgenderzorg in Nederland tegen een miljoen euro op jaarbasis.

VUmc, UMCG en Transvisie hebben een voorstel gedaan voor twee of drie genderteams, verdeeld over het land, voor de medische zorg, en vier of vijf regionale centra voor de psychosociale begeleiding van transgenders. Wormgoor hoopt vurig op dit scenario. "Het is tijd dat Nederland transseksuelen als een gewone patiëntengroep behandelt. Ik moet er niet aan denken dat VUmc besluit het dure genderteam af te stoten. En ik hou mijn hart vast voor het team in Groningen. Wat als professor Willibrord Weijmar Schultz, decennialang het kloppend hart van het genderteam, volgend jaar met pensioen gaat?"

terug naar boven

Senne (7) gaat maandag voor het eerst als Sanne naar school

Na het laatste schooljaar als jongen en een volledige zomervakantie als meisje is ze er helemaal klaar voor: vanaf maandag gaat de 7-jarige Senne als Sanne naar school. Om de klasgenoten in het tweede leerjaar daaraan te laten wennen, mogen ze Sanne al hun vragen stellen tijdens een vragenuurtje.

‘Zenuwachtig? Een beetje', zegt Sanne. Omdat haar juffrouw in het tweede leerjaar nieuw is op school, waardoor niemand kan zeggen of ze streng zal zijn of niet. Omdat ze hard zal moeten studeren om de tafels van vermenigvuldiging van buiten te leren. Omdat ze stevig zal moeten oefenen om hoofdletters te schrijven. En omdat ze al op de tweede schooldag in het midden van de belangstelling zal staan.

Haar klasgenootjes mogen haar dan ál hun vragen stellen. Er zal een CLB-medewerker zijn om het vragenuurtje in goede banen te leiden, maar het is Sanne die de antwoorden moet geven. Zodat haar klasgenoten, net als zij nog maar 7jaar oud, kunnen snappen waarom de jongen Senne nu het meisje Sanne is geworden.

Op wie verliefd?
‘Ik weet niet' en ‘gewoon', dat antwoordt Sanne meestal als haar wordt gevraagd waarom ze graag een meisje is. Maar op aandringen van haar moeder oefent ze nu al om het wél omstandig uit te leggen. Mama Nicole stelt de vragen, Sanne antwoordt zo goed als ze kan. ‘Voor als de andere kindjes in de klas het vragen', zegt Sanne. En dan dreunt ze haar lesje op. ‘Ik voel mij een meisje, maar ik heb geen meisjeslichaam. Ik vind het niet tof dat ik nog een piemeltje heb. Ik vind meisjeskleren veel mooier. Ik speel niet graag jongensspelletjes zoals voetbal. En ik ben er heel zeker van dat ik nooit meer een jongen wil zijn. Maar ik weet nog niet of ik verliefd ga zijn op jongens of op meisjes.'

Nog maar twee maanden geleden is het dat we voor het eerst bij haar op bezoek gingen. Ze zat er verlegen bij toen haar ouders ons voor het eerst vertelden over de lange weg die ze hadden afgelegd. Het verhaal van Senne, de 7-jarige jongen die er al jaren van droomde om een meisje te zijn. Die rondliep op de hakken van zijn mama en in de jurkjes van zijn zus. Die op de speelplaats alleen maar met de meisjes speelde en in de klas een stille jongen was. Tot zijn ouders in maart voor zijn wensen zwichtten en hem Sanne begonnen te noemen. Vanaf volgende week gaat ook de school daarin mee. En nu vertelt Sanne honderduit. Over haar vakantie, over het nieuwe schooljaar, en over Justin Bieber.

‘Sexy and I know it'
‘Ge gaat ze niet herkennen, heb ik ze gezegd op school', zegt mama Nicole. ‘De tijd van stille Senne is voorbij. Sanne is veel drukker dan Senne ooit was. Franker, zeg maar. Het is niet meer de verlegen scheet van vroeger. Integendeel. Wat is uw slogan weer, Sanne?'

‘I'm sexy and I know it', zegt Sanne koket. Zelfs met het gat tussen haar tanden, op de plaats waar nog een grotemensentand moet komen. ‘Eigenlijk stond mijn tand nog niet los genoeg, maar ik beet op een lepeltje en krak. Ik moest mijn mond gaan spoelen en de tand kwam er mee uit. Gelukkig maar, want nu kan ik weer in het midden eten.'

Tanden wisselen is een probleem waar veel van haar leeftijdsgenoten mee kampen. Genderdysforie, de officiële naam voor de ontevredenheid van Senne over zijn biologische geslacht, komt bij 7-jarigen zelden voor. Net omdat het zo zeldzaam is, komt er ook voor de ouders van Sannes klasgenootjes een infoavond. Zodat ook zij er kunnen aan wennen.

Voor de 7-jarigen zelf lijkt het vanzelfsprekender. ‘Een van de meisjes die deze vakantie bij Sanne is komen spelen, had op voorhand tegen haar oma gezegd dat ze bij een vriendinnetje ging spelen', zegt Nicole trots. Maar om na dat vragenuurtje de vervelende vragen te vermijden, zal Sanne zich voor de zwemles in een apart hokje omkleden en een badpakje dragen met een rokje eraan.

De outfit voor de eerste schooldag, die heeft ze ook al klaargelegd. Roze en zwart met het logo van Shake it up, een televisieserie op Disney Channel. Eronder passen gouden schoentjes en Sanne heeft een nieuwe boekentas, gekregen van haar grote zus. ‘Met paarden erop', zegt Sanne. ‘Mijn vorige boekentas moest ik over twee schouders dragen, deze kan ik over één schouder hangen. Dat is veel leuker.'

Wedergeboortekaartje
Een kleedje dragen op school was vorig jaar nog taboe. Maar nu Senne de hele dag door Sanne mag zijn, hebben de ouders een ‘wedergeboortekaartje' gemaakt. De hele familie kreeg een foto met een gedicht: Na vele tranen en geduld, is onze liefde weer met iets ongelooflijk moois omhuld. Opnieuw vloeien er tranen, maar nu niet van verdriet. U zult ons wel begrijpen als je nu haar vreugde ziet. ‘Op de eerste schooldag gaan er tranen vloeien, net als bij de eerste schooldag van Senne', voorspelt mama Nicole.

Het begin van het schooljaar is voor de ouders het begin van een nieuw hoofdstuk. Het vorige hoofdstuk is definitief voorbij. De tatoeage op hun bovenarm, waar de voornaam van hun kinderen stond, is aangepast. ‘Ik kan me niet meer voorstellen dat ze ooit Senne was', zegt mama Nicole. In huis zijn zelfs alle foto's van de kleine Senne vervangen door recente Sanne-foto's. ‘Maar ik heb de andere foto's er nog onder laten zitten in het kader', fluistert mama Nicole. ‘En op de computer staat ook nog een mapje met beelden', vult papa Eddy aan.

Bron: Nieuwsblad.be

Reportage over Sanne die voor het eerst als meisje naar school gaat

terug naar boven

In 24 uur met... Valentijn de Hingh

Transgender model Valentijn de Hingh praat met Wilfried de Jong over haar transformatie van een jongen naar een meisje. “Was ik voor mijn operatie minder vrouw omdat ik een piemel had?”

Wilfried de Jong heeft zijn meest recente reeks van 24 uur met... verlengd met vier afleveringen. Deze week is Valentijn de Hingh te gast. Het transgender model trekt zich een etmaal terug in de kleine ruimte van Wilfried de Jong.

Ingewikkeld sexy: Valentijn werd bekend dankzij de documentaire van Hetty Nietsch. Zij volgde haar van haar achtste tot haar zeventiende tijdens haar transformatie van jongen naar meisje. Uiteraard komt dat onderwerp uitgebreid aan bod in 24 uur met... Een aantal boeiende uitspraken zorgen voor fascinerende televisie. Zoals "ik ben ingewikkeld sexy”, “ik voel me geen slachtoffer van mijn eigen lot”, en ook “was ik voor mijn operatie minder vrouw omdat ik een piemel had?”

Style Award: Valentijn de Hingh wilde altijd al model worden en slaagde daarin toen er in de modellenwereld een grotere vraag naar transgender modellen ontstond. In januari 2012 won ze de Personal Style Award. Als jongste winnares ooit, mag Valentijn zich de meest stijlvolle vrouw van het jaar noemen.

terug naar boven

Romy: Het leven is hard

Romy Chelsie: 19 jaar, transgender, helemaal gek van tutten en shoppen, fan van Madonna, liefhebber van dansen, vriendinnen en het leven, schrijft hier iedere maand een column over haar leven als transgender meisje.

Het leven is hard en daar ben ik deze keer maar mooi weer eens achter gekomen! Bepaalde mensen schijnen het toch nog nodig te vinden om iedere keer recht in mijn gezicht te zeggen dat ik geboren ben als een jongen. En dat gaat niet op een hele subtiele wijze. Ik krijg die zinnen naar mijn hoofd geslingerd. Laatst nog midden in de stad werd er door een meisje van mijn school “Wollah, zij is een jongen” naar me geroepen. Nou sorry hoor, maar zelfs één van haar eigen vriendinnen zei tegen dat meisje: “Iedere keer als je haar ziet, zeg je dat…” Zelfs haar vriendinnen raken het zat en die weten het nu ook wel.

Toch is het voor mij is het gewoon fucked up om dat steeds te horen van mensen op school. En ook daarbuiten trouwens. Altijd maar zo triest doen en dan denken dat ze er iets mee bereiken voor henzelf. Kom op hoe oud ben je? Twaalf of zo? Zelfs die zijn nog volwassener dan zij! Zoals een vriendin van mij. Ze zegt gewoon waar iedereen bij is “Als Romy een jongen was gebleven, was ze echt een overdreven homo geweest.” Dan denk ik echt: houd je mond gewoon! Vooral omdat ze dat onderwerp altijd aansnijdt en ik het gewoon zat ben. Ik schaam mij er eigenlijk niet voor wie ik ben, maar ik heb gewoon meer het gevoel dat ze het er iedere keer om doet. Dat vind ik gewoon zo irritant. Maar zoals ik al zei: het leven is hard en helemaal als je anders bent in deze maatschappij dan anderen die ‘normaal’ zijn.

Ik vind zelf dat niemand echt normaal is, omdat iedereen zo zijn ding of imperfectie heeft. Nobody’s perfect! Gelukkig heb ik het op mijn stagewerkplek heel erg naar mijn zin en word ik er niet steeds mee geconfronteerd dat ik transgender ben. Ik word gewoon als meisje behandeld, zoals het hoort. Super leuke en gezellige collega’s heb ik daar en ik kan er goed mee opschieten. Humor hebben ze zeker wel en daar houd ik toch zo van! Met één van de collega’s doe ik buiten werk ook leuke dingen zoals zumba, shoppen in Amsterdam en meetings. Shanna heet ze en ze is echt een superlief meisje. Ze heeft echt zo’n stopwoordje en zegt bij bijna alles ‘echt’ alsof ze bijna alles gelooft en nu heb ik dat van haar overgenomen… Nu zeg ik steeds echt of echt he (dat laatste zei ik al alleen nu erger, haha).

Pff… ik wens niemand maar dan ook niemand genderdysforie toe, want het is echt zo moeilijk om daarmee in het leven te staan en in deze maatschappij, maar desondanks dat ben ik toch gelukkiger nu dan bijvoorbeeld vijf jaar terug. Toen moest ik als jongen alles doen en wist ik niet eens wist hoe ik mezelf als jongens moest gedragen. Ik zag er dus toch uit als een homo voor de buitenwereld. Ik kan nu gewoon make up op als ik dat wil of mijn haar krullen of gewoon de meest simpele vrouwenkleding aan. Gewoon wat ik ALTIJD al wilde in mijn hele leven.

Daar ben ik deze maatschappij dan weer zo dankbaar voor! Dat ze dat hier toch mogelijk maken. Dus ergens is het toch wel goed voor. Dus ja, mocht je ooit in een negatieve spiraal of bui zitten door wat iedereen zegt of vindt, bedenk dan wie je accepteert en wie je steunt in alles. Want dat zijn de mensen die wel echt om je geven. Ook al lijkt de put nog zo diep waar je op zo’n moment in zit, laat je nooit maar dan ook nooit beïnvloeden door wat anderen van je verwachten, want het zal nooit goed zijn in hun ogen, omdat ze niet echt om je geven!

Bron: Expreszo

terug naar boven

Transgender model Valentijn de Hingh in DWDD

Het Nederlandse transgender model Valentijn de Hingh won gisteravond de Personal Style Award tijdens de Elle Style Awards 2012.

terug naar boven

KRO Puberruil 2011 - Myren vs. Gwennos

De 16-jarige Gwennos uit Leiden is geboren in een meisjeslichaam, maar heeft zich altijd een jongen gevoeld. Van kinds af aan heeft hij zich afgezet tegen alles wat met meisjes te maken heeft: geen poppen, roze jurkjes of andere poespas aan zijn lijf.

Gwennos ruilt met de 16-jarige Myren, een eilander in hart en nieren die zijn hele leven al op Texel woont. Van zijn ouders heeft Myren altijd alle vrijheid gekregen en hij leidt een onbezorgd leventje.

terug naar boven

KRO De Wandeling: Maud werd geboren als jongen

In KRO De Wandeling van vrijdag 30 september vertelt de 19-jarige Maud openhartig over haar worsteling met haar geslacht. Eind dit jaar krijgt ze een geslachtsveranderende operatie van man naar vrouw. Hella van der Wijst praat met haar hoe het is om als klein kind al een strijd te moeten leveren om te kunnen zijn wie je werkelijk bent. “Het is een gruwelijke fout van de natuur. Ik heb moeten vechten voor mijn geslacht.”

“Ik zei vroeger altijd: Mama, ik ben geen jongetje. Als mijn ouders weg waren, dan droeg ik de sieraden van mijn moeder en trok haar pumps aan. Ik stond dan met een badhanddoek om mijn middel als een jurk te pronken. Dat voelde heel fijn.” Maud voelt al jong dat ze geen jongen is, al ziet ze er wel zo uit. “Mijn eigen lichaam verafschuwde ik. Ik heb wel is voor de spiegel gestaan en gedacht: Ik knip dat ding eraf.” Maud voelt zich depressief omdat ze niet kan zijn wie ze is. “Ik durfde het niemand te vertellen, bang dat ze me voor gek zouden verklaren en in een gesticht zouden stoppen. Ik was bang om door iedereen verstoten te worden.”
In haar puberteit kan ze het niet langer voor zich houden en vertelt het haar ouders. Haar ouders zijn geschokt en kunnen het niet geloven dat Maud transgender* zou zijn. Maud komt in contact met gelijkgestemden.

“Toen dacht ik voor het eerst: Het zit goed, dit is zoals ik me voel en hier moet ik mee verder.” Maud gaat na veel gesprekken met het VU-ziekenhuis in Amsterdam het proces in tot een geslachtsverandering. “Alleen al door het slikken van de vrouwelijke hormonen kreeg ik zo’n boost! Na een paar weken merkte ik dat mijn huid zachter werd, vrouwelijke rondingen kreeg en prikkelbaarder werd. Ik kwam in een tweede puberteit.”

Maud heeft een lange weg afgelegd. “Zelfacceptatie duurt jaren. Het blijft een gruwelijke fout van de natuur. Je kunt het niemand kwalijk nemen, maar het wordt jou wel kwalijk genomen. Het is een keiharde levensles die je krijgt.” Maud heeft een hele vriendenkring opgebouwd met andere transgenders. “Wij beschouwen elkaar als familie, omdat het vaak mensen zijn bij wie het in de familie niet is geaccepteerd. Het is één grote kliek, je hebt allemaal hetzelfde.”

“Mijn ouders hebben er nog heel lang moeite mee gehad. Mijn moeder accepteert het nu, mijn vader heeft er meer moeite mee om me ook echt ‘Maud’ te noemen.” Tijdens de wandeling wordt Maud verrast door een mooie boodschap van haar ouders. Ook haar vrienden wachten haar op met open armen met een picknick in het park.

*een gedragspatroon van een persoon die door het leven gaat als iemand van het andere dan het biologische geslacht.

Hella van der Wijst gaat wekelijks op zoek naar inspirerende verhalen van mensen die hun hart volgen. Daarbij doorkruist ze wandelend de mooiste natuurgebieden.

terug naar boven

Van Peter naar Ellen: een jaar later

1 september 2011

Peter van Swaaij besloot in 2010 om voortaan als Ellen van Swaaij door het leven te gaan. Zij slikt nu precies een jaar lang hormonen. “Eerst was het een wens, nu bén ik echt een vrouw.”
Van Swaaij runde een advocatenpraktijk in Rotterdam. Als Ellen zegde zij haar collega’s vaarwel en begon een praktijk aan huis in Breda. RTV Rijnmond sprak haar in 2010 aan de vooravond van een hormoonbehandeling. Dat bleef niet onopgemerkt: Ellen van Swaaij werd overstelpt met reacties en interviewaanvragen, met een optreden in KRO’sDe Reünie als hoogtepunt.

‘Iedereen accepteert mij’
“Ik hoop dat het bijdraagt aan de acceptatie van transseksuelen. Zelf ontmoet ik alleen maar begrip, bij mijn cliënten, op de rechtbank, of als ik ga winkelen met vriendinnen. Het is geen issue meer”.

Het slikken van hormonen heeft zichtbaar grote gevolgen gehad. “Lichamelijk ben ik veranderd. Bijna geen lichaamsbeharing meer, dikker haar op het hoofd, een zachtere huid en borstvorming”.

Huilen om een kerstfilm
Ook emotioneel is zij niet meer dezelfde: “Ik huil nu om een kerstfilm, ik ben ook wat tobberiger geworden en de klik met vriendinnen is veel natuurlijker”. En het inparkeren van de auto, is dat lastiger? Ze lacht: “In mijn rijstijl ben ik nog steeds mannelijk”.

Naast het slikken van de hormonen krijgt Ellen van Swaaij les in het vrouwelijk lopen en bewegen. In een sportschool in Breda wordt zij door trainster Deborah afgemat. Het devies: billen naar achteren, borst naar voren. “Je denkt dat het simpel is: lopen als een vrouw. Maar je moet je spieren heel anders gebruiken en ook je bekken. Het is heel zwaar”.

‘Hormonen maken de vrouw’
Het slotstuk wordt de operatie, volgend jaar oktober. “Veel mensen denken dat je dáár pas werkelijk van geslacht verandert. Ik zie dat anders. Die hormonen maken het verschil, waardoor er straks al echt een vrouw op de operatietafel ligt”.

Ellen van Swaaij zegt de “Peter” in haar niet te missen. “Soms zit ik foto’s te bekijken van vakanties van vroeger. Dan zie ik mijzelf als man en dat staat toch heel ver van mij af. Dan besef ik hoe gelukkig ik nu ben als vrouw”.

Bekijk het hele interview met Ellen van Swaaij

Bron: RTV Rijnmond

terug naar boven

Ernst of niet!

UITZENDING 01 JUL 2011

1 juli 2011
TV | 01 jul 2011 | 17:30

Deel 3: De toekomst

In het derde deel gaat Ernst met zijn vader en moeder naar de genderkliniek van het VU-ziekenhuis in Amsterdam. Daar heeft Ernst een eerste gesprek over zijn wens om als jongetje een meisje te willen zijn. Genderdeskundige Annelou de Vries komt aan het woord om uit te leggen dat er eerst gesprekken zullen worden gehouden om te kijken hoe serieus de wens van Ernst zal blijken te zijn. Pas vanaf zijn achtiende jaar kan er aan een operatie gedacht worden. We zien Ernst en zijn ouders bij de volkstuin waar Jeanine en Johan bespiegelingen over de toekomst van Ernst maken. Johan maakt zich niet zoveel zorgen, Jeanine heeft veel vrees dat Ernst uitgesloten zal worden. Ernst huppelt zorgeloos door de tuin.

Bron: RTV N-H

terug naar boven

Ernst of niet!

UITZENDING 24 JUN 2011

24 juni 2011
TV | 24 jun 2011 | 17:30

Deel 2: Naar buiten

In de tweede aflevering zien we hoe de omgeving reageert op Ernst. Ernst gaat samen met zijn vriendinnetje Dieuwke shoppen. Dieuwke ziet Ernst niet meer als jongen maar als meisje. Het zijn echte hartsvriendinnen en ze kopen in het winkelcentrum vriendschapsringen. Een keer in de week gaat Ernst naar paardrijden. Hij wordt volledig geaccepteerd door de meisjes van de club en Ernst voelt zich er als een vis in het water. Op school horen we wel wat kritische geluiden. Jongetjes uit zijn klas vinden het maar raar dat Ernst in jurkjes naar school komt. Ernst reageert lakoniek. Een groter probleem is oma. Zij vindt het maar niks dat Ernst zich als een meisje gedraagt.

Bron: RTV N-H

terug naar boven

Ernst of niet!

UITZENDING 17 JUN 2011

17 juni 2011
TV | 17 jun 2011 | 17:30

Deel 1: Hoera, een jongen!

In de eerste aflevering maken we kennis met Ernst, een jongetje van 8 uit Amsterdam, zijn moeder Jeanine en zijn vader Johan. Ernst is geen gewone jongen. Hij wil namelijk heel graag een meisje zijn. Vader Johan en moeder Jeanine blikken terug op de geboorte van Ernst en vertellen over hoe ze zagen dat Ernst als kind al meer van poppen dan van auto's en voetballen hield. Ze zagen dat het gedrag van Ernst in de loop der jaren steeds meisjesachtiger werd. Toen Ernst 7 werd liet Jeanine hem een filmpje zien van Valentijn, een jongen die een meisje werd. Sindsdien is Ernst helemaal om en zijn vader en moeder steunen hem. Ernst draagt rokjes en jurkjes. Jeanine kruipt vaak achter de naaimachine om jongenskleren te vermaken tot meisjeskleren.

ERNST OF NIET, PORTRET VAN EEN JONGETJE DAT EEN MEISJE WIL ZIJN
Ernst is een Amsterdamse jongen van acht jaar met een grote wens: hij wil een meisje zijn. Ernst heeft halflang krullend haar, draagt rokken en maillots, en houdt niet van voetballen. Bij de paardenclub voelt hij zich thuis en is daar één van de meiden. En als er met gym een scheiding gemaakt moet worden tussen de jongens, dan doet Ernst natuurlijk met de meiden mee. Al zolang Ernst en zijn ouders zich kunnen herinneren, voelt Ernst zich een meisje. Zijn ouders staan voor 100 procent achter hem. In juni heeft hij een intakegesprek met het Gender team van de VUmc, om te onderzoeken hoe serieus zijn wens is.

Ernst laat de wereld zien dat hij zich niet schaamt voor wie hij is. Ook al moppert zijn oma soms dat ze het allemaal maar niks vindt. Zijn moeder naait kant aan zijn jongenskleren. En Ernst, die speelt zoals ieder ander kind. Hij is Ernst en hij is meisje. Zo zit het en anders niet. In deze driedelige serie volgt verslaggever Ron Flens het dagelijks leven van Ernst en zijn ouders. Hoe is het voor Ernst om op zo'n jonge leeftijd zo goed te weten dat dit is wat hij wil zijn? Hoe reageren leeftijdsgenoten op hem? En hoe is het voor zijn ouders om een kind te hebben dat zich anders voelt dan alle anderen?

Bron: RTV N-H

terug naar boven

Z@PP Echt gebeurd: Ik ben een meisje

Joppe is een mooi meisje van 14 jaar. Ze heeft een oogje op Brian. Maar wat Brian nog niet weet, is dat ze eigenlijk een jongen is. Joppe en haar vriendinnen weten het zeker: ze is gewoon een meisje. Een meisje dat per ongeluk in een jongenslijf gevangen zit. Maar ja, hoe vraag je dan verkering aan een jongen als Brian? Zou hij het snappen? En wat is het goede moment om het te vertellen?

terug naar boven

Transgender jongeren bij De Wereld Draait Door (15 november 2010)

Mick en Freddie, twee transgenderjongens van 15 en 17 jaar bij DWDD over hun verhaal.

terug naar boven

Achter de voordeur (2010)

In deze aflevering: - Jan Heukels (65) in het Noord-Hollandse Petten kijkt terug op zijn leven. In de jaren zestig speelde hij gitaar in de band The United 5. Hij zoekt contact met zijn mede-bandleden van toen. The United 5 toerde destijds door Duitsland en Noord-Holland. Na drie jaar viel de band uit elkaar. Jans wilde haren gingen eraf en hij raakte nooit meer een gitaar aan; - Hélène Kisjes (71), een transseksueel, woont al 22 jaar in Ulvenhout. Ze ziet eruit als een goed geklede vrouw van middelbare leeftijd, maar werd geboren als Peter. Die trouwde en leefde als man, echtgenoot en vader, tot in 2001 zijn vrouw overleed. Toen besloot hij toe te geven aan zijn sterke verlangen om verder als vrouw door het leven te gaan. Hij moet er wel een hoge prijs voor betalen, want sindsdien heeft hij nauwelijks nog contact met zijn kinderen. Het echtpaar dat bij Hélène thuis een kijkje neemt is totaal verrast door dit verhaal.

terug naar boven

In de familie

Afl. 3. Hoe is het om een transseksueel familielid te hebben? Yvo (48) confronteert zijn tante en vader met deze vraag en komt erachter dat het voor sommige familieleden een uiterst gevoelig onderwerp blijft. En Marjan (57) was gek op haar opa maar vond haar grootouders niet bij elkaar passen. Daarom vraagt Marjan aan haar tante hoe de liefde tussen haar grootouders begon. In gesprek beseft ze voor het eerst wat de vrouwen in haar familie al generaties aan elkaar doorgeven.

terug naar boven

Omroep Gelderland - De wereld van de transgenders

Deze week duikt Angelique in de wereld van de transgenders.
Transgenders zijn mensen die in het verkeerde lichaam zitten. Je bent bijvoorbeeld man maar merkt zelf dat je veel vrouwelijke eigenschappen hebt en niets hebt met het man zijn. In je hoofd wil je een vrouw zijn. Je hebt als het ware vrouwelijke hersenen in een mannelijk lijf. Dat gaat niet samen.
Sommigen besluiten dan ook het uiterlijk van een vrouw aan te nemen, anderen gaan verder en besluiten zelfs van geslacht te veranderen. Ze gaan hormonen slikken waardoor de borsten gaan groeien en ondergaan later een geslachtsveranderende operatie.
Hoe is het voor deze mensen om hun hele leven om te gooien? Hoe reageert de familie en omgeving hierop? Ouders hebben opeens niet een zoon maar een dochter.
Maar wat doet het met hen zelf op emotioneel en psychisch gebied?

Angelique gaat met hen mee naar het transgender café in Nijmegen om hier achter te komen. In café Meermin komen 1 keer in de maand transgenders uit de omgeving bijeen. Voor een praatje, de gezelligheid en om ervaringen uit te wisselen.
Er blijkt ook een hechtere groep te zijn ontstaan die af en toe ook andere activiteiten ondernemen. Angelique gaat met hen mee en hoort de indrukkwekkende verhalen van hen.

Filmpje van de uitzending

terug naar boven

Jong - Ik ben geboren in het verkeerde lichaam

Marvin (13) en Ségolène (19) zijn geboren in het verkeerde lichaam. Zo ervaren zij dat in elk geval zelf. Voor deze jonge mensen staat vast: ik wil een ander lichaam. Daarom zitten ze nu in een traject om hun lichaam te laten veranderen. Presentator Manuel Venderbos kan hier moeilijk inkomen. Daarom loopt hij een paar dagen mee in het leven van Marvin en Ségolène. Hij probeert te begrijpen hoe je tot zo'n beslissing komt en hoe je leven er dan uitziet. Hij gaat een avond stappen met Segolene en haar vriendinnen in een club vol mannen. Ségolène: "Ik zie mijzelf als een foutje in de natuur". Samen met Manuel probeert ze voor de eerste keer een bikini uit. Hoewel ze erg van zwemmen houdt, is ze sinds haar keuze om als vrouw te gaan leven niet meer in een zwembad geweest. Marvin verrast Manuel tijdens een dansavond met zijn streetdance groep.

terug naar boven

Op je 45ste in de puberteit

Dat het zolang heeft geduurd voor ze ermee naar buiten is getreden, dat zit haar eigenlijk nog het meest dwars. "Achteraf had ik toen ik jong was meer lef moeten tonen, mezelf moeten uiten. Maar dat valt niet mee als je net als ik van nature extreem verlegen bent." Een psychiater in Helmond zorgt in de zomer van 2005 – Antoinette is dan 41 jaar – voor een doorbraak. "Hij creëerde een sfeer waarin ik het uiteindelijk hardop durfde uit te spreken: ik ben een vrouw in een mannenlichaam."

Dat Antoinette de gang naar de psychiater destijds überhaupt had gemaakt, heeft alles te maken met een artikel dat in december 2004 verscheen in Folia, het weekblad van de Universiteit van Amsterdam (UvA), waar Antoinette op dat moment les gaf in archeologie. In de rubriek ‘Bij de les’ wordt een hoorcollege van (toen nog) Twan bij wijze van recensie kritisch tegen het licht gehouden. ‘Verlegen’, staat er in dikke letters boven het artikel, waarmee de schrijfster op Huijbers’ houding doelt. Twan zit als docent niet goed in zijn vel, hij hakkelt en worstelt zich ongemakkelijk door het college heen, zo luidt de zure teneur van het stukje. Dat Huijbers in die tijd door zijn genderdysforie (de officiële term voor onvrede met je biologische geslacht) met suïcidale plannen rondloopt, weet ook de Folia-redactrice niet. Huijbers besluit de redactrice van het universiteitsblad te mailen. Het stukje had de Beek en Donkse indirect over de drempel geholpen, zo schrijft hij, en had hem ertoe gebracht professionele hulp te gaan zoeken.

" In juli 2005 besloot ik het voor het eerst aan iemand te vertellen", vertelt Antoinette, met een beker koffie bij de hand in een van de vergaderruimtes in het archeologie-gebouw van de UvA in het centrum van de hoofdstad. Die iemand was Wilbert, een goede vriend en collega op de universiteit. "Voor hem – en later ook voor veel andere bekenden – viel ineens heel veel op z’n plek." Opgelucht dat hij eindelijk zijn ware gevoelens heeft durven uiten, neemt Twan de belangrijkste beslissing van zijn leven: dat hij definitief als vrouw verder wil. Voor het zover is, moet er dan nog wel eerst een belangrijke hobbel worden genomen: het Beek en Donkse thuisfront. Als klein kind al voelt Twan zich een meisje. "Maar ik dacht dat dat gewoon was." Twan zondert zich van jongs af aan af, is bijna tot in het extreme in zichzelf gekeerd. "In de puberteit voelde ik dat er iets niet klopte, maar ik wist er geen raad mee." Op z’n zestiende ziet Twan een keer dat een nichtje van hem een pastelkleurige, lichtblauwe broek aanheeft. "Ik vond dat toen zo mooi dat ik ook zo’n broek wilde." Ma Huijbers besluit toe te geven en bij de eerstvolgende familiegelegenheid draagt Twan ook zo’n pastelkleurige meidenbroek. " Maar toen een neef van mij me meteen ging uitlachen, kroop ik terug in mijn schulp." Op dat moment besluit Twan zijn ware gevoelens te blokkeren. " Een onderwerp als dit was thuis absoluut niet bespreekbaar. Zo voelde ik het, maar zo wás het ook." De jonge Twan, zoon van een metaalbewerker bij Van Thiel United en een voormalige verpleegkundige, voelt zich thuis net als op school onbegrepen. En wordt als buitenbeentje bovendien structureel gepest. "Mijn jongere broer Patrick was een echte jongensjongen. Zijn eerste auto was een BMW. Ik was altijd anders, zonderde me af."

In december 2005, een halfjaar na zijn coming out bij de psychiater in Helmond, besluit Twan zijn grote geheim aan zijn moeder – zijn vader is in 1998 overleden – en broer en schoonzus te vertellen. De heftige reacties die Twan zo vreest, worden bewaarheid. "Ze waren geschokt, konden het niet geloven. Mijn broer nam me een paar dagen later zelfs mee naar een lunchroom in Gemert, om het me uit m’n hoofd te praten. Hij zei dat mijn leven verwoest zou zijn als ik als vrouw door het leven zou gaan." De afwijzende reacties van zijn familie in Beek en Donk doen Twan besluiten enige afstand te nemen en voorlopig bij vrienden in Amsterdam te logeren – en dus niet bij zijn moeder in Beek en Donk, met wie hij dan nog steeds in de Lijsterlaan woont. Niet alleen om de teleurstelling te verwerken, maar ook om zijn moeder en broer de tijd te gunnen aan het idee te wennen. In Amsterdam probeert hij zijn leven verder te leven, maar dan wel als vrouw. In februari 2006 besluit Twan zich voor het eerst in vrouwenkleren op straat te vertonen. "Ik had een rokje aan en dat gaf een fijn gevoel. Ik was trots op mezelf, dat had ik nog nooit meegemaakt."

Het vrouw zijn smaakt naar meer en vanaf juni 2006 wordt Twan definitief Antoinette. Antoinette bezoekt in Amsterdam steeds vaker gelegenheden waar transseksuelen en travestieten elkaar ontmoeten en voelt zich steeds zekerder als vrouw, al wordt ze tot op de dag van vandaag regelmatig uitgescholden op straat. "Zo eens in de maand is het raak, nu nog steeds. Het zijn altijd jonge mannen die het doen. Kankerhomo, roepen ze dan, of ‘hé, het is een vent’. Ik kan daar heel boos om zijn. Kennelijk heeft onze maatschappij ooit besloten dat er twee categorieën zijn: man en vrouw. Hoor je daar niet bij, dan val je buiten de boot. In een land als Thailand is dat heel anders. Daar heb je de ladyboys, die worden gezien als het derde geslacht en zijn veel meer geaccepteerd." Op een gegeven moment is er weer contact met het thuisfront en gaat Antoinette met enige regelmaat langs bij haar moeder. De vrouwenkleren blijven echter achter in Amsterdam, omdat ma Huijbers het niet kan verdragen dat Antoinette zich in Beek en Donk als vrouw vertoont. "Huilend zat ik in de trein op weg naar huis."

Op de universiteit zijn de reacties op de overgang van Twan naar Antoinette intussen vrijwel uitsluitend positief. " Collega’s, maar ook studenten zijn blij voor me. Ze vinden het goed dat ik de stap gezet heb." Omdat er voor Antoinette geen weg meer terug is, besluit ze zich bij het genderteam van de VU Medisch Centrum te melden voor een geslachtsaanpassing. In mei 2007, ze woont dan inmiddels in een eigen appartementje in de Pijp, krijgt ze te horen dat ze in aanmerking komt en mag ze beginnen met het slikken van de hormonen die haar gezicht vrouwelijke vormen geven, haar huid verzachten en haar borsten laten groeien. Op dit moment zit ze in de zogenoemde real life test, die achttien maanden duurt. Als ze die doorstaat, volgen de daadwerkelijke operaties die nodig zijn om van Antoinette ook in fysiek opzicht volledig een vrouw te maken. "Ik kan niet wachten tot het zover is. De weerzin tegen mijn eigen lichaam wordt steeds groter. Als ik mezelf ‘s ochtends zonder make-up in de spiegel of onder de douche zie, gaat het me steeds meer tegenstaan."

Dat ze langzaamaan steeds meer vrouw wordt, merkt ze elke dag. "Mijn persoonlijkheid is nog hetzelfde, alleen ben ik nu veel emotioneler, moet sneller huilen. En je spierkracht neemt af. Een potje openmaken kost me nu veel meer moeite." Eigenlijk zit ze nu midden in de puberteit, vindt ze zelf. "Zeker ook omdat mijn eerste puberteit niks was, nul komma nul. Die verschrikkelijke periode wil ik vergeten." Met relaties is Antoinette op dit moment niet bezig. "Nooit echt geweest, tot nu toe. Ik heb vroeger wel eens iets met een meisje gehad, maar achteraf gezien was dat vooral om mezelf met haar te kunnen identificeren. Of het er in de toekomst nog van komt, weet ik niet. Maar het is wel raar om op een gegeven moment te ontdekken dat je op mannen valt." Als Antoinette nu nog naar een vrouw kijkt, is het vooral om haar welgevormde postuur te bewonderen. " Biologisch gezien word ik natuurlijk nooit helemaal vrouw, in die zin ben ik wel eens jaloers als ik een vrouw met een supermooi lichaam zie." Het contact met haar moeder en broer is inmiddels weer goed. "Mijn moeder verafschuwt het nog steeds, ze zou het liefst zien dat ik weer man word. Maar ze hebben het geaccepteerd en ik heb normaal contact met ze. Daar ben ik heel blij mee." Naar Beek en Donk zou ze best terug willen keren. " Ik heb me daar altijd heel erg thuisgevoeld. Het is een beetje een zwaar woord, maar in zekere zin voelt het alsof ik destijds naar Amsterdam verbannen ben. Ik ben hiernaartoe gevlucht om te kunnen zijn wie ik ben. Maar ik sluit niet uit dat ik in de toekomst naar Beek en Donk terugga. Gelukkig zijn met jezelf is het allerbelangrijkste. En dat kan ook in Beek en Donk."

Bron: Eindhovens Dagblad.

terug naar boven

Taarten van Abel - Teun wil een meisje worden (deel 1 van 2)

Sinds December 2008 gaat Teun als meisje door het leven. 'Ben jij een meisje geboren in een jongenslichaam', vraagt Abel. 'Zo leg ik het zelf ook vaak uit', antwoordt Teun of eigenlijk nu Teuntje. Iedereen mag het weten want ze wil geen geheimen meer hebben en gewoon zichzelf kunnen zijn. Ze maakt een taart voor haar familie omdat die haar onvoorwaardelijk steunen.

Taarten van Abel - Teun wil een meisje worden (deel 2 van 2)

terug naar boven

Genderkinderen Louis en Joppe bij Sophie op 3

Louis is geboren als Louise en Joppe is geboren als Jop. Ze hebben elkaar leren kennen bij de vereniging Berdache van Transvisie. Ze begrijpen elkaar natuurlijk veel beter dan dat andere vrienden dat doen.

terug naar boven

Het Academisch Ziekenhuis - Genderdysforie

Danique was vroeger David en is dus genderdysfoor. Gelukkig kan ze bij het LUMC de goede behandeling krijgen om een meisje te worden.

terug naar boven

EenVandaag - Joey wil Jody zijn

De 7-jarige jongen Joey weet dat er iets niet met hem klopt. Hij is een meisje in een jongenslichaam.

terug naar boven

Britt = Bart

Bart is 11 jaar en was vroeger Britt. Hij vertelt het Schooltv Weekjournaal over zijn reis die nog maar net begonnen is.

terug naar boven

Van Lucas naar Luus, van jongen naar meisje (deel 1 van 2)

Luus, vroeger Lucas, is 10 jaar en was vroeger een jongetje. Ze wil graag haar verhaal kwijt aan Nederland om te vertellen dat ze eigenlijk heel normaal is.

Van Lucas naar Luus, van jongen naar meisje (deel 2 van 2)

terug naar boven

Dionne, 11-jarig transgender meisje in het Jeugdjournaal

Dionne, vroeger Dion, staat in het fotoboek Genderkinderen!

terug naar boven

Buck Angel - Transsexuell Pornostar

Buck Angel bij Jensen - PART 1

Buck Angel bij Jensen - PART 2

Buck Angel bij Jensen - PART 3

terug naar boven

The Ian Harvie Show - Buck Angel Part I

The Ian Harvie Show - Buck Angel Part II

The Ian Harvie Show - Buck Angel Part III

terug naar boven

De reünie - Bianca

Klas 4 Mavo van het St. Montfortcollege in Rotterdam (1989)
zondag 25 januari 2009

Het is 1989 als onze 4 mavoklas van het St. Montfortcollege zich opmaakt voor het eindexamen. De mavoafdeling van deze grote scholengemeenschap werd met strakke hand geleid door de conrector, de heer Nyst. Het kamertje van Nyst was berucht, want daar eindigde iedere klasgenoot die zich misdragen had. Een van de leerlingen uit de klas is Stephan. Hij is aan boord van de veerboot van Tallinn naar Stockholm als deze in zwaar weer zinkt; de grootste naoorlogse scheepsramp in Europa. Stephan is één van de 137 overlevenden. René was altijd het pispaaltje. De klas voelt zich daar nog schuldig over. Gelukkig is het met René goed afgelopen. Maar er is veel gebeurd in zijn privéleven. Sinds 13 mei 2006 heet hij namelijk Bianca.

terug naar boven

Reportage Transgender, jongen of meisje? (TV Gelderland)

terug naar boven

Een meisje in een verkeerd lichaam

De 19-jarige Sanne Bergsma uit Emmen is geboren in een jongenslichaam, maar ze heeft al sinds kinds af het gevoel dat ze eigenlijk een meisje is. Drie jaar geleden werd officeel vastgesteld dat ze genderdysforie heeft en zich dus niet thuis voelt in haar eigen lichaam.

Maar het wachten op de definitieve geslachtsoperatie duurt lang in Nederland. Zo lang, dat Sanne depressief is geworden en in een totaal isolement leeft. Haar grootste wens is de operatie in Thailand ondergaan, omdat daar geen wachttijd is. Maar die operatie is kostbaar en de verzekering vergoedt geen cent.

Bron: HvNL

terug naar boven

Valentijn

Valentijn is acht, wanneer documentairemaker Hetty Nietsch hem voor het eerst filmt.
Valentijn is lichamelijk een jongen, maar in hart en ziel een meisje.

Inhoud
Documentairemaker Hetty Nietsch volgt Valentijn negen jaar lang op zijn weg naar vrouwelijkheid.
Welke keuzes moet Valentijn gedurende die jaren maken? En wat betekent het voor zijn ouders, zijn broertje en zijn schoolvrienden dat hun zoon, broer en vriend liever een dochter, zus en vriendin wil zijn?

terug naar boven

De wandeling - Ann van der Does (2)

Vrijdag 29 september 2006

Mensen die hun hart volgen. Transseksueel Ann van der Does: 'Je hoeft het niet te begrijpen, als je het maar accepteert.' Presentatie: Hella van der Wijst.

terug naar boven

De wandeling - Ann van der Does (1)

Vrijdag 22 september 2006

Mensen die hun hart volgen. Ann van der Does zat 45 jaar gevangen in een mannenlijf. Presentatie: Hella van der Wijst.

terug naar boven

Red without Blue

Trailer over de documentaire 'Red Without Blue' die gaat over een identieke tweeling en hun zoektocht naar identiteit (transgender).

website: Red without Blue

terug naar boven

Tranny's world Part 1 of 5